STRACHY NA LACHY – Przechodzień o wschodzie (SP Records, 2017)

STRACHY NA LACHY – Przechodzień o wschodzie (SP Records, 2017)

01. Co się z nami stało
02. Nazywam się Grabowski
03. Katastrofa szczęścia
04. Matka boska
05. Twoje motylki
06. Nie zakochuj się w wietrze
07. Przechodzień w ogrodzie
08. Obłąkany obłok
09. Krótki sznur
10. Podziemne przejście

Skład:
Krzysztof „Grabaż” Grabowski – śpiew, gitara
Andrzej „Kozak” Kozakiewicz – gitara
Rafał „Kuzyn” Piotrkowiak – perkusja
Longin „Lo” Bartkowiak – gitara basowa
Mariusz „Maniek” Nalepa – konga, gitara, harmonijka ustna, śpiew
Łukasz Sokołowski – klawisze

   No, nieźle się zaczyna… Jeszcze zanim muzyka na dobrze się rozwinie, wokalista już zaczyna od… niezbyt cenzuralnych słów. Ale nie należy się zrażać, bo na całej płycie właściwie ich nie ma, a tam, gdzie są, są po prostu potrzebne. Jak to zawsze było w tekstach Grabaża.

    Słucham tej płyty już dość długo i powiem szczerze, że nie bardzo wiem, co mam o niej napisać. Bo nie mam jej za co zganić, ale też nie wywołuje nadmiernego drżenia serca. To kolejna, wzorcowa płyta zespołu, który przyzwyczaił już nas do określonego poziomu muzycznego i tekstowego swoich utworów, przyzwyczaił też do określonego poziomu emocji. I na tym krążku – przynajmniej w moim przypadku – jest dokładnie tak samo, jak w przypadku innych płyt SNL. Bawię się i raduję tą muzyką, a teksty nieodmiennie zmuszają mnie zarówno do zastanawiania się nad otaczającym nas światem, przypominają o tak prostej z pozoru, a jakże trudnej w realizacji potrzebie codziennego uzewnętrzniania miłości, ale też stale zaskakują fantastyczną umiejętnością Grabaża tak znakomitego łączenia słów, tworzenia częstochowskich rymowanek, które mają niesamowitą moc przekonywania, które mimo zastosowania prostych środków (a może dzięki nim) docierają bardzo głęboko w serca i dusze słuchaczy.

  Muzycznie jest po staremu. Nie jest to muzyka jesienno – zimowa, to raczej kolorowo, pastelowe utwory, które mnie natychmiast kojarzą się z wiosną i latem, pobudzają do życia, do działania, wywołują humor na twarzy, doładowują energetycznie, nawet wbrew często poważnej warstwie tekstowej. Muzycznie jest lekko, prosto i przyjemnie. To kolejny dowód na to, jak dojrzałą, jak znakomicie panującą nad materiałem (a przez to nad słuchaczami) grupą są Strachy na Lachy. Podobnie, jak na dotychczasowych albumach zespołu, muzyka wnika w nas bez żadnych przeszkód. Atakuje świetnymi melodiami, zachwyca kapitalnymi aranżacjami. Każdego utworu słucha się z wielką przyjemnością, ale żeby uzyskać taką prostotę, stworzyć dobre – nie bójmy się tego słowa – piosenki, to trzeba to umieć zrobić. Trzeba wiedzieć, jak skomponować, zaaranżować i zagrać każdy konkretny utwór, by był łatwo przyswajalny, a jednocześnie nie był miałki, nie był nijaki. Żeby cieszył ucho słuchacza, który potrzebuje prostej piosenki i żeby zachwycił melomana, który stawia muzykom większe wymagania. A według mnie, w tym wypadku dostajemy dokładnie to, czym mogą się zachwycić wszyscy.

   Raz jeszcze wrócę do tekstów, które są nie tyle dopełnieniem muzyki, ile nośnikiem muzyki. W każdym razie dla mnie, to muzyka dopełnia tekst, dodaje mu mocy, wspiera go, a nie odwrotnie. Jest ona istotnym, ale tylko środkiem przekazu bardzo różnych pod względem tematyki tekstów pisanych przez lidera grupy. Najwięcej jest oczywiście o miłości. Bo o niej Grabaż potrafi pisać znakomicie (i tej dobre, i tej złej). I chociaż stworzył tych tekstów już tak wiele, to każdy następny jest inny, jest nowy, jest oryginalny. Język, którego używa do opisu bardzo różnych związków międzyludzkich (i międzypłciowych) jest niesamowity, jednocześnie podwórkowy, jak i poetycki. Taka umiejętność łączenia niskiego z dużym, prostego z wysublimowanym, istotnego z mniej istotnym, to wielki skarb Grabaża. Poza opisami różnych związanych z miłością problemów, nie zabrakło nawiązania do rzeczywistości, ale też do rozważań nad wiarą, czy wątków autobiograficznych.

   Jak zatem podsumować tę recenzję? Cóż, „Przechodzień o wschodzie” to kolejna płyta Strachów na Lachy. Ani lepsza, ani gorsza, po prostu Strachy na Lachy w swoim klasycznym, bardzo dobrym wydaniu.

Ray