Półprawda – Half-Truth – Królikarnia, Warszawa

   O tym, że lubię chodzić do Królikarni już pisałem wiele razy. Lubię to miejsce, uważaj je za jedno z nielicznych, magicznych miejsce w Warszawie. Chociaż umiejscowione jest dość blisko wiecznie zapchanej ul. Puławskiej, to jednak pas drzew i pewne oddalenie samego budynku od ulicy powoduje, że jest to miejsce, w którym można choć na chwilę przenieść się w czasie i przestrzeni, uciec od hałasu i ciasnoty współczesnej Warszawy.

   Drugim atutem, który mnie przyciąga w to miejsce to oczywiście mieszcząca się w budynku Królikarni galeria, część Muzeum Narodowego. Miałem okazję widzieć tam naprawdę dobre, intrygujące wystawy, które wciąż mam w pamięci. Było też kilka wystaw, które nie do końca do mnie trafiły. Do tej też kategorii muszę zaliczyć wystawę zatytułowaną „Pół Prawda”. Bo większość zaprezentowanych na niej prac należy do tego rodzaju dzieł sztuki (?), których bez odpowiedniego „dopowiedzenia”, opisania, wyjaśnienia przez kuratora, czy bezpośrednio przez artystę, na dobrą sprawę ciężko może nawet nie tyle zrozumieć, co się nimi zainteresować, o zachwycie już raczej nie ma co wspominać. 

   A z racji właściciela dzieł winna to być wystawa znacząca, pokazująca pewne trendy w sztuce, wpływająca na oglądających i twórców. W tym przypadku właścicielem nie jest firma związana z rynkiem sztuki, lecz firma telekomunikacyjna. Zaprezentowano bowiem prace współczesnych artystów z „naszej” części Europy ze zbiorów Art Collection Telekom. Być może właściciele Telecom wiedzą, co robią nabywając takie, a nie inne dzieła sztuka, być może rzeczywiście są one dobre i wartościowe, być może owej wartości nabiorą dopiero z czasem, jednak mnie, obecnie delikatnie mówiąc nie poruszyły, o zachwycie raczej też nie ma mowy.

   Zastanawiam się, jak bym odebrał te prace w innym zestawieniu. Na przykład wśród innych prac danego twórcy. A może jako prace bardziej ściśle tematycznie określonych wystaw. W tym wypadku trudno mówić o jakiejś/jakichś tematach, chociaż organizatorzy w załączonym do wystawy przewodniku próbują wrzucać owe dzieła w pewne konteksty, łącząc je w zestawy. Ma to jak najbardziej sens, natomiast i w tym wypadku nie wywołało we mnie za wiele emocji. Cóż, być może to akurat kwestia gustu, wrażliwości, wykształcenia lub… złego dnia. Ciekawym pomysłem za to było pozbawienie poszczególnych prac podpisów. To dobry pomysł, bo daje oglądającemu możliwość samodzielnej interpretacji każdej pracy. A potem skonfrontowania własnych wrażeń, najpierw z tytułem, a potem z interpretacją kuratora lub samego artysty.

   A co zwróciło moją uwagę? Otóż bardzo ładne (tak, po prostu) „Rosetty” Ioana Nemes, tyleż prosta, co bardzo przemawiająca praca „Tusz [Karnawał]” Nevina Aladağ, podobna w wyrazie i przesłaniu praca „Glob” kolektywu Little Warsaw, „Urna wyborcza” Šejli Kamerić, „Melissa” Stepana Ryanchenki.

   Część z nich „mówiła”, część tylko była. Jak to na wystawie. Ciekaw jestem, ile z tych prac okaże się być ponadczasowymi, ile będą mówić za kilkanaście lat…

Ray